بانڑی ءِ استیں ءُ وابی دُنیا ءِ جُست

اے گوادر ءَ بیگاہ ءِ وھد اَت،روچ چو تیاب ءِ گوْرمانی سر ءَ اوشتاتگ اَت، بازیں یدّار تنیگت گوْرمانی باھوٹ اتنت ، لہتیں دریاورد سرجمیں شپ ءُ روچ ءِ ژندی ءَ پد یدّاراں یک پہ یک چہ تیابءَ درکنان اتنت، بازیں گوْڑو اں تیاب دَپ وتی فٹ بال ءِ گرؤ نڈ جوڑ کُتگ اَت ءُ بال ءَ اے دیم ءُ دیم ءَ روان دیان اِتنت ، لہتیں گوْنڈووتی ماہیگ ءِ بہر ءِ پچ گرگ ءَ، گوں پلاسٹک ءِ کسانکیں تھیلیاں پاد شپاد نشتگ ءُ یدّارءُ میدانی چہ تیاب ءَ ڈن در آہگ ءِ وداریگ اتنت، عکس کش تیاب ءُ روچ ءِ عکساں کشگ ءَ اتنت،شاعر ھم تیاب دپی گوْات ءِ تہا لفظ شوہازاں شعرپر بندان اِتنت۔۔۔وڑے نہ وڑے ءَ گوادر ءِ گرماگی بیگاہاں مردماں پدی زِر ءِ تیاب ءِ لمب تاہیر ءِ وسیلہے جوڑ کُتگ اَت۔

دومی نیمگ ءَ مات ءِ انچو مکن کنگ ءَ پدھم کسانکیں بانڑیءَ تیاب دپ وتی ھمک بیگاہ ءِ ہنکین جوڑ کُتگ اَت۔

 مدام تیاب ءِ ھاکانی تہا باریں چی چی نبشتہے کُتگ اَت، گوں ہمے اُمیت ءَ کہ روچے آ ہمے لبزاں معنی دَنت، بلے چی پیم ءَ، اے بارہا تنیگت آ ئی ءَ نہ زانتگ اَت۔ 

اے بیگاہ ءَ ھم بانڑی تیاب دَپی ھاکانی تہا گوں وتی کسانکیں لنکوک ءَ چیزے نبشتہ کنگ ءَ اَت۔وتی دِل ءَ بانڑی گوْرمانی اِنچو نزیک ءَ نہ اَت بلے پدا ھم اناگت گوْرمے ءَ بانڑیءِ نبشتہ کُتگیں دراہیں لبز کروتک اَنت۔۔۔ٍبانڑی اوشتات ءُ ھبکئی ءَ ہمے نمبیں ھاکاں چاراں بیت کہ اُدانی آ ئی ءِ لبزانی ہچ ءُ ہچ نشان ھم نیست اَت۔ دلپروش بیان، ہمے لمب ءَ گران بانڑی دیم پہ لوگ ءَ رواں بیت۔آ ئی ءَ اوّلی براں جیڑ اِت کہ اگا تیاب ءِ گوْرم آ ئی ءِ لبزاں کروتک کننت گڑاں زند ءِ مولم آ ئی ءِ واباں ھم کروتک کننت، بلے پدا دِل ءَ زانتئے کہ اگا مردم اے بارہا بہ جیڑ ایت تہ آ نہ لبز بہ کمائیت ءُ نے کہ واب بہ گند یت۔

بیت کنت کہ بانڑی وتی عمر ءِ دگہ چکاں چہ جتا اَت پرچا کہ آ ئی ءِ کسانکیں ذہن چہ لیب ءُ گوْازی ءَ، جُست ءُ پرس ءَ گیش اَت ، بلے یک انچیں چاگردے ءَ کہ اُدا ھاموشی ءَ را چہ جُست ءَ شر تر لیکگ بہ بیت، بانڑی ءِ پیمیں چُک مُدام ڈالچار کنگ بنت ءُ آہانی جُست ہچ بستار نہ دار اَنت۔بانڑیءَ مُدام واہشت داشتگ کہ یک روچے آ یک انچیں جاہے ءَ سر بہ بیت کہ اُدا کس آ ئی ءَ پہ گپ جَنگ ءُ جُست ءَ ھراب مہ گُشیتءُ آ بے تُرس ءُ بیم ءَ وتی گپّاں جَت بہ کنَتءُ آ پہ سدّکی گوشدارگ بہ بیت۔ 

باز روچ گوْست ءُ اے نیام ءَ یک ھاموشیں شَپے ءَ وھدے بانڑی ءَ وتی واب جاہ ءَ سر ائیر کُت تہ اے ھاموشی ءِ تہا آ ئی ءِ گوْشاں گوْات انچولیلو جنان اَت ،گوْ شئے لہتیں درویش آ ئی ءِ سرین ءَ ترّاں بہ بنَت۔ھو، دمانے پد بانڑی ءَ وَت ءَ یک نوکیں دُنیاہے ءِ تہا دیستءُ وتی دیم پہ دیم لہتیں درویش گوں اسپیتیں دراجیں پُچاں گول گول ءَ تراں ءُ چیزے واناں دیست اَنت۔ انچو کہ آ دیم ءَ رواں بیت، یک نیمگے آ ئی ءِ دِل ءَ یک عجبیں ایمنی یے مار اِت ءُ دومی نیمگ ءَ بانڑیءِ سر پِر نہ بئیگ ءَ اَت کہ آ دراہ پرچا بے سُد ءُ سما ترّان اِتننت۔

’’آں۔۔۔ھشکنگ ءَ تو اِدا وتی لہتیں جُستانی پسو ءِ شوہاز اتکگ ئے،‘‘بانڑی ءِ سر ءَ دست ائیر کناں،گوں گراہنیں

 توارےءَ یک پیر مردے گُشاں بیت۔ 

’’ام م م۔۔ھو، بلکیں، بلے، بلے تو کئے؟‘‘ تُرس ءُ لرز، بانڑی ءَ جُست کُت۔

’’اے زانگ الّم وَ نہ اِنت کہ من کئے آں، بلے تو من ءَ ’’مولانہ‘‘ گُشت کنئے،اگاں تو بہ لوٹ ئے،‘‘پیر مرد ءَ

 درائینت۔

’’شریں مولانہ،‘‘اے گُشگ ءَ گوں، بانڑی پیر مرد ءِ ہمرائی ءَ یک مزنیں کہیرے ءِ نیمگ ءَ رواں بیت۔ انچو کہ پیر مرد کہیر ءِ سارتیں ساھگ ءَ نشت،بانڑی آ ئی ءِ پادین ءَ نِشت گوں۔ 

’’گُڑا تو وتی ذہنی دنیا ءِ بزاں مئے دنیا ءَ سپر کُتگ کہ توزانگ ءُ نزانگ ءِ بارگیں ساداں گیشینت بہ کنئے؟‘‘ مولانہ ءَ جُست کُت۔

’’بلکیں،‘‘ آ تَنیگ ءَ نہ زانگ ءَ اَت کہ چی بُگوْشیت۔

’’شر، تئی ھیالاں اے ارزانیں کارے؟‘‘بانڑی ءِ چمّانی تہا چاراں پیر مرد ءَ جُست کُت۔

’’اے گپّ ءَ من زانت نکناں بلے مئے پیریں گُشْنت کہ چہ ھُشکیں نندگ ءُ چارگ ءَ ناکامیں کوشستے شرتر اِنت۔ ‘‘

’’گپّ ءَ تو دارگ نبئے! بزاں ناکامیں کوشستے شرتریں ،ہاں،‘‘پیر مردبانڑی ءِ گپّ دپگال کنان گُشئے چیزے

 جیڑگ ءَ اَت، پدا گُشتئے، ’’ہمے کار(کوشست)بنی آدم ءَ چہ ہما روچ ءَ بندات کُتگ کہ اوّلی براں آ ئی ءِ ذہن ءِ

 دَرجُستاں ٹُکیتگ۔انسان ءَ کوشست کُتگ ءُ وتی ہمے زانتی کوشست ءِ تہا آ گیشتر ماگیشیتگ۔‘‘

’’چی ءِ تہا ؟‘‘بانڑی ءَ جُست کُت۔

’’راستی یا تچکی ءُ ءُ بَدی یاردی ءِ جنگ ءِ تہا،‘‘اے گُْشگءَ گوں،پیر مرد ءَ سدکیں ساہے زُرت۔

’’راستی ءُ بدی۔۔۔تچکی ءُ ردی ۔۔۔اے چو یک چینی فلاسفرے ءِ گپّءِ پیم ءَ اِنت کہ تاں دُنیا است وَ اِدا تچکی ءُ رَدی (right and wrong)ءِ تہا جنگ برجا اِنت‘۔‘

’’ھو،بلکیں اے یک نہ ھلاس بؤکیں جنگے، بلے نی جُست اِش اِنت کہ واقعی دُنیا ءِ تہا پہکیں راستی (absolute right)یے اَست یا چُشیں پہک ردی یے (absolute wrong) اَست۔چو ناہا، ما وَ ہما کُہنیں دوْر ءِ مردمے آں، منی دوْرءِ مردماں مُدام ہمے گپّ جَتگ کہ کُہنیں دوْر ءُ نوبت وشتر ءُ شرتر بیتگ اَنت، ءُ مرچی بیست ءُ یکمی کرن ءَ ھم مردم ہم کہُنیں روچاں یات کنان استیں دوْر ءَ ڈوبار اَنت۔ منی دوْر ءَ ھم ہما کہ گیشتر زورانک بیتگ، مردمانی ذہن ھم ہما ئی ءِ دَست ءَ بیتگ۔‘‘

’’چی پیم ءَ باریں؟‘‘وتی دوئیں بُرواناں نز آراں بانڑی ءَ جُست کُت۔

’’ہما کہ زورانک بیتگ، آ ئیءَ ہما چیز ءَ را ھراب گُشتگ، مہلوک ءَ آ چیز ھراب زانتگ، ہما کہ آ ئی ءَ شر گُشْتگ آ مردماں ھم شر گُشْتگ، مرچی ھم انچُش اِنت، بانڑی۔‘‘

’’مولانہ ، من نہ زاناں کہ تئی وَھد ءَ زورانک کئے ءَ راگُشتگ اِش، ہما کہ گیشتر پزّور بیتگ، ہما کہ سیرتر بیتگ ، ہما کہ گیشتر عاقل بیتگ یا ہما کہ آ گیشتر زانتکار تر بیتگ، ءُ منی دوْر ءَ ھم من تنیگت شر سرپد نہ آں کہ کئے گیشتر زور آوراِنت،بلے چو کہ من وتی دُنیا ءَ گنداں اِدا زر ءُ مال زورآوری ءِ مستریں نشانگ زانگ بنَت، پدا ہمیشانی بُنتات ءَ مردمے دگر ءِ سر ءَ مستری کُت کنَت ءُ مزنیں چیز اِش اِنت کہ وتی لیکہاں ھم دگر ءِ سر ءَ مُشت کنَت ءُ آ ئی ءِ لیکہ منّگ ھم بنَت۔من ءَ اپسوز اے گپّ ءِ بیت، کہ مرچیگیں دوْر ءَ علمءُ زانت ءَ را زور آوری ءِ نشانگ زانگ نہ بیت۔۔۔‘‘ اے گپانی جنَگ ءَ بانڑی کمے ملور بیت۔

’’کئے ءَ گوْشتگ کہ علم ءُ زانت زور آوری ءِ نشانگ نہ اَنت؟ ‘‘پیر مردءَ جُست کُت۔

’’دُنیا ءَ۔‘‘

’’چی پیم ءَ؟‘‘

’’بچار ، علم ءُ زانت کدی کینگ ءَ دیمرئی ندانت، بلے مرچیگیں دُنیا ءَ بچار اِدا کینگ گیشتر زور آ ور اِنتءُ مہر ، دوستی ءُ ایمنی ءَ ہچ بستار نیست۔ اِدا ہما لیکہ گیشتر دیمروئی کنَگ ءَ اَنت کہ آ ہاں گوں علم ءُ زانت ءَ ہچ سیادی نیست، اگاں اے دوئیں چیز مرچگیں دُنیا ءِ لیکہاں بدل کُت نکنگ ءَ انت گُڑا بزاں اے دوئیں زور آ وری ءِ نشانگ ہچ پیم ءَ بیت نکننت۔‘‘

’’اے پیم تو گُشئے منی چُک،بلے دُنیا ءِ ہزار رنگ اَنت، اے یک رنگے کہ تو دیستگ، تنیگت بازیں رنگ ترا چارگی اَنت، مارگی اَنت، راستی ءِ تیاب سک پراہ ءُ شاہگان اِنت، بانڑی۔۔۔ تو تنیگت ہمے تیاب دَپ ءَ اوشتاتگ ئے، ترا دیر اُژناک کنگی اِنت، ہر یک چیزے ءِ زانگ ءَ مردم ءَ ہمائی ءِ تہا سپر کنگ کپیت پر چا کہ سرظاہر ءُ اندری راستی ءِ تہا تپاوت اَست ءُ اے ھم بزان کہ کسانکیں مدّتے ءِ تہا تو ہچ چیز ءِ بارہا شر سرپد بیت نہ کنئے،‘‘ اے گپ ءِ گُشگ ءَ گوں پیر مرد دیم ءَ چاراں بیت ءُ سارتیں گوْات کہ درچک ءِ ٹالاں سُرینگ ءَ اَت، ہمے گوْات ءِ سارتی ءَ ماراں گُشاں بیت ،’’تو زانئے بانڑی ہمے علم ءُ زانت ءِ کہ من ءُ تو زانیں، کئے زانت کہ راستیں علم ءُ زانت ھم ھمیش اِنت یا نہ۔‘‘

بانڑی بُرز ءَ درچک ءِ سروکیں ٹالاں چاراں گُشاں بیت، ’’ اے چیز الّم زانگ لوٹیت، بلے مولانہ چُشیں چیزے اَست کہ اے حساب ءَ جَت بہ کنَت کہ ہمے علم من ءَ رسگ ءَ اِنت واقعی علم ءُ زانت ہمیش اِنت؟‘‘

’’اے چیز ءِ زانگ منی وس ءُ واکی گپّے نہ اِنت۔ بلے ھو،پہ تو دگہ جُستے اَست ، تو زانئے تئی ءُ راستیں علم ءِ نیام ءَ مستریں اڑانگ چی اِنت؟‘‘مولانہ ءَ جُست کُت۔

’’باریں، تو بُگوْش مولانہ۔‘‘

وتی شہدتی لنکوک ءَ بانڑی ءَ نیمگ ءَ کنان،پیر مرد ءَ گُشت،’’تئی جنِد اِنت!‘‘

’’منی جنِد!‘‘چمّاں مزن کناں بانڑی ءَ ھبکئی ءَ وتی راستی دَست وتی دِل ءِ سر ءَ ائر کنان ءَ جُست کُت۔

’’ھو ، تو، تئی جنِد۔ ہچ چیز ھلو ھالو نہ رسیت،اگاتو مہ لوٹ ئےءُ جہد مکنئے۔ زانتی تسلسل چہ بنی آدم ءِ جند ءَ

 بندات بیت، وھد ے کہ آ وت ءَ ءُ وتی لوٹ ءَ زانت تہ آئی ءِ زانتی سپر بندات بیتءُ بہ گندئے مردم تاں ہما وھد ءَ وتی نزوریاں مزانت، آ ھم تہنا وَتءَ دروگیں تسلہ دات کنَت بلے علمی سپر ءِ بہرے جوڑ بیت نکنت۔‘‘

’’راست گُشئے۔ باریں مولانہ مارشتانی بارہا تو چی گُشئے،علم ءُ زانت ءَ گیش انسان وتی جذنگ ءُ مارشتانی ہمراہ داری ءَ کنَت، ‘‘بانڑی ءَ جُست کُت۔

بانڑی ءِ چمّانی تہا چاران، پیر مرد ءَ ہر یک لبزے ءِ سر ءَ زور دیاں گُشْت،’’وتی جذبگ ءُ مارشاں کدی ھم وتی عقل ءُ ہوش ءِ سر ءَ زور آ ور بئیگ ءَ مئیل کہ انسانی مارشت ءُ آہانی بنیات بدل بیاں بنَت ، اے ترا کدی ھم شریں فیصلہے زیرگ ءَ نئیل اَنت بلکیں تئی کاراں گیشتر مانگیشین اَنت۔ 

’’بلے مولانہ گُڑا عقل ءِ بنیات چی اِنت؟‘‘ بانڑی ءَ بزّگ بزّگ ءَ جُست کُت۔

’’ام م م، پدا ، راستیں علم ۔‘‘

’’بلے اے ’’راستیں‘‘ علم کئیت چہ کُجا؟؟‘‘

’’اے فیصلہ ءَ من تئی سرءَ یَلہ دیاں۔‘‘

’’مئے گپ ءُ جست گیشتر مانگیشان ءُ اڑان اَنت وَ،‘‘بانڑی گیشتر ملور بیان بیت۔

’’ تئی دنیا چدو گیشتر مانگیشیتگ، منی چُک،‘‘پیر مرد ءَ گوں تنکیں ھندگے ءَ درائینت۔

’’بلکیں مولانہ، بلے منی مرچگیں دنیاشرتر اِنت، تئی دوْر ءَ وَ حاکم ظالم ءُ قبضہ گیر بیتگ اَنت، مرچی مردم قوم

 دوستی، قوم پرستی ءُ دنیائی ایمنی ءِ گپّ ءَ جننت۔‘‘ 

’’بزّگ! تو ھُشک ءَ وتی دِل وش کُتگ گوں قوم پرستی ءُ دنیائی ایمنی ءِ پیمیں لبزاں!اے ہچ نہ اَنت !مرچیگیں دُنیا ءَ ھم دگہ ہچ نیست ابید چہ زورانکی ءُ وسائیلانی جنگءَ، بلے ھو تئی دوْر ءِ زورانک چہ زور ءَ گیش مردم ءِ جذّبگ ءُ مارشتانی کنٹرول کنگ ءَ زبر اَنت۔‘‘

’’بلے۔۔۔بلے مرچی مردم برابری ءِ گپّءَ جننت۔‘‘

پیر مرد سر ءَ سریناں گُشاں بیت،’’تو پدا وتی دِل وش کُتگ۔ اے گپّاں بِل، شریں من ءَ چیزے بُگْش اگاں یک مردمے دست ءَ دست ءِ سر ءَ ائیر بکنت ءُ ہچ مہ کنت، ءُ دگہ مردمے بلاہیں جُہد بکنت پہ وتی کاراں، تئی ھیالاں اے دوئیں یک برابر اَنت؟‘‘

’’اِناں۔‘‘

’’گڑا؟‘‘

’’گڑا، تئی ھیالاں اے دنیائی ایمنی ءُ برابری کدی راستی نہ بنَتءُ پہ دائم تہنا وابے بنَت؟‘‘بانڑی ءَ ھبکئی ءَ جُست کُت۔

’’بلکیں ۔ھو، تو انچو گُشْت کنئے۔۔۔ بلے تو زانئے، تو ھم انّی ہمشی ءِ تہا ئے۔۔۔واب ءِ،‘‘پیر مرد دیم ءَ گُشاں بیت،’’گوں دنیائی ایمنی ءِ واب ءَ دُنیا ءِ زورانکاں دنیا ءِ ایمنی تباہ کُتگ،ءُ گوں قوم پرستی ءِ نارہءَ دنیا ءِ زورانکاں گیشتر زورانک ءُ ظالم ودی کُتگ۔ ‘‘

’’گُڑا دنیا ءَ انچو کہ چاگردی ءُ معاشی برابری ءَ ھاترا کہ نقلاب اتکگ ، تئی ھیالاں آ دراہ بے پائیدگ اَنت؟‘‘

’’من چو نگُشْت، بلے اے الّم گُشاں کہ آ سرجم ءَ سوبمند ھم نہ بیتگنت۔‘‘

’’بیت کنَت تو راست گُشئے مولانہ، بلکیں مئے دنیا ءَ کدی ھم چشیں سسٹمے مئیت کہ آ سرجم ءَ سوبمند بہ بیت، ءُ بلکیں تاں دنیا است اِدا اے پیمیں انقلابانی تسلسل برجا بیت۔ بلے مولانہ ما ہر یک جیڑہ ءَ پہ انقلابےءِ ودار ءَ یلہ دات وَ نکنیں۔گڑا تئی ھیالاں انیگیں وھد ءَ چی کنَگ بہ بیت ؟‘‘

’’چاگردی ادارہانی شر کنگ ءِ سر ءَ کار ءُ مہکمیں ریاست جو ڑ کنگ ءِ جُہد۔‘‘

’’بزاں مہکمیں قانود ءُ آہانی پلہ مرزی گوں مہکمیں گچین کُتگیں (democratic)سرکارےءَ؟‘‘بانڑی ءَ جُست کُت۔

’’من پہ اوّلی دوئیں چیزاں گوں تو تپاک کناں بلے رندگین ءَ نہ؟‘‘

’’پرچا نہ؟‘‘

’’تئی ھیالاں جمہوریت ءَ چہ شر تریں طرزِ حکومت نیست؟‘‘

’’بیت کنت، مولانہ بلے منی دُنیا ءَ تنیگت چہ ایشی ءَ شرتر یں نیست۔ہمیش آئیڈئیل اِنت۔‘‘

’’ہمے کہ گیشتریں مردمانی لیکہ بہ بیت، الّم نہ اِنت کہ ہما شرتریں لیکہ بہ بیت۔ ءُ ہمے کہ ادارہانی مہکمی ءِ گپّ من جَت، دنیا ءِ ہمے جاہ ءَ چہ کہ تو سیادی دارئے، اُدا وَ ادارہانی جِند نہ گواہنت ،اُداکس ءَ واک نہ بیت کہ اے چیزانی سر ءَ کار بہ کنَت، کس ءَ سُدّے ھم پِر نیست کہ آ ہانی علمی ءُ زانتی وسیلہ چی اَنت ءُ آ چی پیم ءَ گہتر بنَت، ہر کس وتی غم ءَ گار اِنتءُ علم ءُ زانت بہ بیت کہ دگہ چیزے، دراہ دگراں چہ زُرتگین اَنت، ہچ نیست شُمئے کِرا کہ شما وتی یے بُگوْش ئے ، بانڑی، ہچ نیست ۔۔۔‘‘

بانڑی ءِ چم ارسیگ بیت اَنت ءُ دِل ءَ زانتئے کہ مولانہ راست گُشیت، آ ئی ءِ جاہ ءَ تنیگت مزنیں تسلسلے ءَ گوْزگی اَت،’’ نوکیں دوْر ءِ مقابلہ چو ارزان نہ اِنت پہ ہما قوماں کہ آہاں نوکی دُنیا ءَ را دسیتگ چو یک نوک ودی بیتگیں نُنکے ءِ پیم ءَ ۔ تنیگت ما اے نہ زانیں کہ مئے علمی ءُ زانتی وسیلہ چی اَنتءُ ما علم ءُ زانت ءَ گوں کُجام پیمانہ ءَ بچاریں۔‘‘

’’بانڑی تو زانئے، یک انچیں دوْر ے ھم گوْستگ کہ مردماں یونانی فلسفہ ہر یک علم ءُ زانتی وسیلہ ءِ پیمانہ جوڑکُتگ ءُ ہمشانی نظریاتی بُنیات ءَ ہر یک چیزے چاریتگ۔ اے چیزاں مرچی انچو ارزشت نیست بلے اے دراہ یک چیزے الّم مارا سوج دئینت کہ اگاں دنیا ءِ مردم یک نظریہےءِ منّوگر بہ بنَت گُڑا آہانی نظریہ ءِ بدل بئیگ ءَ کرنانی کرن گوْزاَنت۔ ‘‘ 

’’ءُ باریں مولانہ صوفیانی بارہا تو چی گُشئے، چی نظریہ اِنت کہ شمارا چہ آ دگراں جَتا کنَت؟‘‘بانڑی ءَ مولانہ ءَ را چاراں جُست کُت۔

مولانہ ءَ گوں ہلوتی توار ءَ بانڑی ءِ گُوش ءَ گشْت،’’اے یک رازی گپّےْ۔‘‘

’’چی پیمیں رازے ،باریں؟‘‘

’’انی تہنا اے بزان کہ اگاتو یک چیزے بہ لوٹ ئے، اے ملیک کہ آ چیز نہ گواہیت،پرچا کہ تئی لوٹ ہر یک چیزے ءَ را وت ودی کنت۔‘‘

’’بزاں شما صوفی ہمے چیزءِ منّوگرئے؟‘‘

’’نا، ایشی ءَ ابید ھم چُشیں بازیں چیز اَست بلے انی تو وتی دگہ جُستاں بکن۔‘‘

’’شر، بچار مرچگیں دُنیا ءَ چُشیں چِست ءُ ائیر ہر یک نیمگے بئیگ ءَ اِنت کدی ملکی سلامتی ءِ نام ءَ ، کدی قومی دفاع ءِ نام ءَ ءُ کدی مذہب ءِ نام ءَ، تئی ھیالاں اے دراہ وتی نظریہاں مہلوک ءِ سر ءِ مُشگ ءِ رَند ءَ نہ کپتگ اَنت۔‘‘

’’ اے چیز مدام برجا بنَت، مردماں اے زانگ لوٹیت کہ ساری ءَ آہانی بنیاتی زلورت کاینت پدا اے دگہ چیز۔‘‘

’’مولانہ تئی ھیالاں اے دراہیں کینگ ءُ زہر مردمانی دِلءَ پہ زور دئیگ نہ بیتگ؟‘‘

’’تو گُشْت کنئے۔پرچا کہ دنیا ءِ دراہیں مردم مارشتی حساب ءَ یک اَنت، اے تئی مرچگیں دوْر ءِ مستر ءُ سروک اَنت کہ مردماں انچو مظلوم جوڑ کننت کہ مردم ہچ مہ زانت ءُ کدی راستی ءِ زانگ ءِ واہشت ءَ ھم مہ داریت۔‘‘

’’گُڑا من ھم یک مظلومے آں؟‘‘ بانڑیءَ یک برے پدا بزّگ بزّگ ءَ جُست کُت۔ 

’’ھو ، منی چُک!تو وتی ارواہی جِند پُشت ءَ یلہ داتگ، دائم بزان کہ اگا یک چیزے ھالیک یلہ دئیگ بہ بیت، تئی بے سمائی ءَ الّم آ چیزءِ جاہ ءَ دگرے گپِت، ھالیکیں جاہ کدی یلہ دئیگی نہ اَنت۔ ‘‘

بلے من تچکی ءُ رَدیءِ نیام ہچ جاہ ھالیک یلہ نہ داتگ کہ دگہ چیزے بئیت ءُ جاہ بہ کنت،پرچا کہ من اِشانی نیام ءَ لبزی دُنیا ءُ اِزم ءِ ڈولداری وتی دائمی ہمراہ درچیتگ اَنت۔

".چہ اِشاں گہتر، علم ءُ زانت ءِ شرتیں وسیلہ نہ اَنت"

گوں مولانہ ءِ ہمے گپّءَ، بانڑی ءِ چم پچ بیت اَنت ءُ آ تنیگت وتی واب جاہ ءَ وپتگ اَت، روچ ءِ تنکیں برانز آ ئی ءِ چمّانی تہا کپگ ءَ اِنتت ءُ دریگ ءِ اسپیتیں پردگ سہب ءِ سارتیں گوْات ءِ ھوالہ اِتنت۔

بانڑی وتی چمّاں لتاراں ڈن ءَ چاراں گُشاں بیت،’’ھلاس بیت منی واب۔۔۔‘‘بلے دِل ءَ زانتئے کہ اے تہنا یک بنداتے اَت۔