بلوچی نبشتانک







بانڑی ءِ استیں ءُ وابی دُنیا ءِ جُست

اے گوادر ءَ بیگاہ ءِ وھد اَت،روچ چو تیاب ءِ گوْرمانی سر ءَ اوشتاتگ اَت، بازیں یدّار تنیگت گوْرمانی باھوٹ اتنت لہتیں دریاورد سرجمیں شپ ءُ روچ ءِ ژندی ءَ پد یدّاراں یک پہ یک چہ تیابءَ درکنان اتنت، بازیں گوْڑو اں 






تہنا یک چیزے راج دپتر ءِ تہا پہک ءَ راست اِنت، آ زِند ءِ ھلاسی اِنت ءُ زند ءِ تہا تہنایک چیزے راست اِنت ؛ ءُ آ مرَ گ اِنت۔
  اے پیری ءِ مستریں بے وَسی اِنت کہ پُشت ءَ چک ترینگ ءُ چارگ ءَ بنی آدم تہنا وتی پاہاراں گِندیت۔زِند ءِ گَلاھگ گرہن اِنت وَھدے کہ زِند مارا دیر مانبریتءُ اگاں ما پہ شَرّی اے باروا گپّ بہ جن اِیں گُڑا بنی آدم وڑے نہ وڑے اے امُیت ءَ داریت کہ زند آ ئی ءَ پدا رسیت، یک شرتریں وڑی ءَ ءُ انچیں ارواحی رنگ ءَ کہ آ پہ 
دائم زندگ بیت ۔۔۔۔۔۔۔۔گیشتر بوان

گوادر پورٹ ءُ سی پیک ءِ نیامجین ءَمہلوک ءِ بزّگی 


دنیا ءِ جُہلتریں پورٹاں چہ یکے گوادر ءِ پورٹ ءُ سی پیک اے ہلک ءِ باندات ءِ باروا بازیں چیزے گُشگ ءَ 
ابیدباندا روچ سرجمیں بلوچستان ءِ مہلوک ءِ بحت ءُ نصیب ءِ فیصلہءَ کننت





بیا! نوکیں راہاں شوھازکنیں

گوْات چَنڈیں بیگاہے ءَ گوں وتی لوگ ءِ کہیرءِ سارتیں ساھگ ءَ ننِدان وتی رودپترءِ سر ءَ قلم ءَ کار بندان من گوں وَت ءَ ہمتران بیتاں’’ مردم راست گوْشنت بنی آدم ءِ ابدمانیں واہگانی کاروان چہ مزنیں جُنزے ءَ کمتر نہ اِنت۔اے راستی ءَ بلکیں ہرکس منَیت ۔ مردم دِگہ ہر چیز ءَ چہ پراموش بیت کنَت بلے چہ وتی زِرد ءُ ارواہانی زِروان ءَ کدی بیت نہ کنَت ءُ نے کہ چہ وَتی ساچتگیں لہتیں سسّا ءُ فکر ءُ ہما راستیں واھگ کہ دُھر ءِ گردش ءِ باپُشت ءَ ماراچہ نا اُمیتی ءِ سیاہ گوْات رکین اَ نت‘‘ ۔





ماہ گُلءِ دُنیا ءَ ایلف شفّاق ءِ زِند ءُ اِزم

اگاں بنی آدم ءَ چاریں نیاماں گوں بَزیں دیواراں کسے انگیر بہ کنَت ،آ ئی ءِ اَرواح گیمریتءُ آ ئی ءِ زِردءِ توارپہ دائم بیگواہ بیت۔ بہ گِندئے مئے تہ ءَ ہر یکے یک جتاہیں چاگردے ، راجے ءُ دودمانے ءَ سیادی داریتءُ اگاں مادائم ہمے دیوارانی نیام ءَ وتی زِند ءَ بہ گوْازینیں گُڑا ما ھم چہ تہ ءَ گیمریں، مئے ذہنانی تہ ءِ مارشت بے توار بیان بنَت ءُ مئے زِند چو درچک ءَ چہ سستکیںھُشکیں تاکے ءِ پیم ءَ وھد ءُ دُھر ءِ گردشت ءِ نیام ءَ ریزیت، ءُ بیت کنَت کہ انسان بئیگ ءِ جذبگ ھم مئے تہ ءَ پہ دائم ھلاس بیت۔

اینی فرینک ءِ رودپتر

تہاریں کوٹیوک ءِ یک کُنڈے ءَ چراگے رُژنا اَت، یک نیمگے ءَ بے کساس کتاب مُچ اِت اَنت ءُ دومی نیام ءَ چراگ ءِ دیم ءَ نشتگ اَت سینسداہ سالی اینی کہ ھیالانی دُنیا ءَ اژناگ کنان ،وتی رودپتر ءِ تہ ءَ وتی بے دروریں مارشتاں انچو نبیسگ ءَ اَت، گُشئے گوں وتی دوستگیں دزگوہارءَ گپ ءَ اِنت۔ سہتے پد چہ کوٹی ءَ ڈنّی نیمگ ءَ گامانی توار آ ہگ ءَ لگ اِت۔ گوں ہمیں توار ءِ ھشکنگ ءَ اینی ءِ دِل درپ دراپ ءَ لگ اِت ۔ گیشتر بوان۔۔۔


آ روچ ءَ سباہ ءِ سارتیں سمین، درد ءِ مولماں کمایان، درپشوکیں روچ ءِ رُژن ءَ لُنج ءُ تہاریں سیاہ شپ ءَ بدل کنان، جگر دریں ھالءَ سرجمیں بلوچ ڈیھ ءَ سرکنان اَت۔ ہمک بلوچ کہ زانتی آ شوپ ءَ تلوسیت، پہ آ ئی ءَ اے روچ قیامت ءَ کم نہ اَت۔ چہ ہما روچ ءَ کسانُکیں مہلب ودار ءَ نشتگ۔ مرچی ماہے ءَ گیش اِنت کہ اے دو سالی گونڈو ،وتی لوگ ءِ دروازگ ءِ دیم ءَ چاریت ءُ ہمک ساھگ ءَ وتی پِت ءِ ساھگ لیکیت ءُ بلے بژن کہ ہمک رند ءَ آ رد کپیت، آ یوکیں ہمک مردم ، ءُ ظاہریں ہمک ساھگ آئی پِت ءِ نہ بیت۔  گیشتربوان۔۔۔۔۔











Comments

Post a Comment